Węgorek jelitowy – Strongyloides stercoralis
Zarażenie człowieka następuje przez zetknięcie i przenikanie przez skórę nitkowatych larw pasożyta. Po wniknięciu przez skórę larwa węgorka z krwią przedostaje się do serca, płuc, tchawicy, gardła, żołądka i przechodzi do jelita cienkiego. Poszczególnym etapom wędrówki larwy towarzyszą objawy chorobowe: ból brzucha i objawy skórne, które są najbardziej charakterystyczne dla tej choroby. W skórze, wzdłuż drogi wędrówki larw, pojawiają się rumieniowe, swędzące zmiany, szerzące się z szybkością 10 cm/godzinę. W przypadkach powikłanych występują: biegunka, wymioty, nudności.
Węgorek jelitowy cykl rozwojowy
Strongyloides stercoralis (syn. Rhabdonema intestinalis, Anguillula stercoralis). Gatunek ten posiada bardzo ciekawy cykl rozwojowy. Najczęściej spotyka się go w krajach o klimacie ciepłym, chociaż występuje także i w innych okolicach. Pasożytnicze samice (około 2 mm długości i 50 μ szerokości) żyją w płucach i w jelicie cienkim człowieka. Samice te składają jaja w płucach i w jelicie. Jaja zawierają już larwy gotowe do wylęgnięcia. Ponieważ robaki żyjące w jelicie drążą w głąb błony śluzowej lub wnikają w gruczoły Lieberkuhna, wylęgające się larwy przedostają się, do światła jelita i zostają wraz z odchodami wydalone na zewnątrz. Larwy mierzące około 1/4 długości są typu rhabditiso. Pasożytnicze samce są mniejsze od samic a przełyk posiada charakterystyczne rozszerzenie typu rhabditis. Oprócz postaci pasożytniczych występują także formy wolno żyjące. Samice wolno żyjące mierzą około 1 mm długości i posiadają rozszerzenie przełyku. Złożone przez nie jaja zawierają dojrzałe do wykłucia się larwy typu rhabditis. Samce wolno żyjące są bardzo podobne do samców pasożytniczych. Opis całkowitego cyklu rozwojowego rozpoczniemy od zwierząt znajdujących się w płucach człowieka., Niektóre z zapłodnionych samic wędrują z płuc do jelita cienkiego tworząc tam wtórne ogniska zakażenia. Z jaj złożonych przez samice w płucach rozwijają się larwy typu rhabditis, które następnie zamieniają się na larwy typu filarii. Larwy te albo przy kaszlu wraz z plwociną zostają wyrzucone na zewnątrz, albo też połknięte rozwijają się dalej w jelicie. Jedne z nich pozostają niezapłodnione, drugie zostają zapłodnione przez samce, które z płuc mogą się przedostać do jelita. W kale rozwijają się z jaj zapłodnionych samic larwy typu rhabditis. Według przypuszczeń wielu autorów larwy powstałe z jaj zapłodnionych rozwijają się w wolno żyjące w kale samce i samice. Te z kolei wytwarzają larwy typu rhabditis, które przechodzą w postać filarii i stają się zdolne do zakażenia człowieka. Larwy natomiast powstałe z samic niezapłodnionych przez formę rhabditis przechodzą w larwy typu filarii, którymi się człowiek może zakazić. Dzięki temu, że z jaj zapłodnionych powstaje pokolenie robaków wolno żyjących wzrasta bardzo znacznie ilość larw typu filarii zdolnych do zakażenia. Zakażenie odbywa się w ten sposób, że larwy typu filarii wnikają czynnie nawet przez nieuszkodzoną skórę do naczyń krwionośnych i zostają przeniesione z krwią do płuc gdzie ostatecznie dojrzewają. Wnikanie larw przez skórę powoduje miejscowe jej zaczerwienienie, rozwój natomiast pasożytów w jelicie sprowadza ostrą biegunkę, a stolec może zawierać śluz i krew. Diagnoza opiera się na odkryciu w kale larw, a także i obecności ich w plwocinie. Ponieważ skóra jest źródłem zakażenia urządzenia sanitarne zapobiegające zakażeniu ziemi odchodami mogą skutecznie przeciwdziałać rozszerzaniu się infekcji.
Cały szereg innych gatunków z rodzaju Strongyloides pasożytuje u zwierząt jak np. u psa, kota, świni, owcy i innych. Także i u człowieka znaleziono w pojedynczych wypadkach żyjące pasożytniczo gatunki różne od Str. stercoralis. W Japonii często w niektórych okolicach występuje szczególnie u dzieci szkolnych Rhabditis hominis nie wywołujący jednak szczególnych objawów chorobowych.
Węgorek jelitowy sykl rozwojowy rysunek
