Tasiemiec nieuzbrojony Taenia saginata (syn. T. mediocanellata). Tasiemiec nieuzbrojony jest częstszym pasożytem człowieka aniżeli tasiemiec uzbrojony . Dochodzi on nawet do 10 m dług., zazwyczaj jednak ociąga 3-4 m. Budowa tego gatunku podobna jest w zasadzie do budowy T. solium . Różnica pomiędzy T. saginata a solium. to główka pozbawiona jest haczyków przyczepnych irost ellum, posiada tylko cztery silnie rozwinie te przyssawki.
Człony w ilości 2.000 są większe, niż u gatunku poprzedniego, posiadają dużą zdolność samodzielnych ruchów tak, że najczęściej odrywające się pojedynczo człony wydobywają się aktywnie przez zwieracz odbytu na zewnątrz ujścia narządów płciowych, które u T. solium rozłożone były regularnie na przemian raz po jednej, raz po drugiej stronie poszczególnych członów, nie uchodzą u T. saginata w tak regularnym porządku,, a macica posiada więcej (18-30) odgałęzień, dichotomicznie na końcu się dzielących.
Tasiemiec ten z reguły żyje pojedynczo w jelicie i obecność jednego osobnika przeciwdziała skutecznie rozwojowi innych indywiduów tego samego gatunku. Jaja T. saginata a są cokolwiek mniejsze, niż jaja T. soliur. Wągier rozwija się w mięśniach bydła i niektórych zwierząt dzikich, jak antylop, żyraf, nosząc nazwę Cysticercus bovi T. saginata dochodzi w jelicie człowieka w ciągu 2-3 miesięcy do dojrzałości i wywołuje objawy zupełnie podobne do tych, które występują przy zakażeniu T. solium,
Objawy obecności tasiemca nieuzbrojonego
- nudności
- bóle brzucha
- zgaga
- biegunka na przemian z zaparciami
- niekiedy zapalenie wyrostka robaczkowego
- niedokrwistość
- wychudzenie
- rozdrażnienie nerwowe
- nocne dreszcze
- wstręt do niektórych (niegdyś lubianych) potraw
- brak apetytu lub wilczy apetyt
- rozszerzenie źrenic
- eozynofilia
Cykl rozwojowy
Tasiemca tego zauważyć jest jednak daleko łatwiej dzięki aktywnemu wywędrowywaniu pojedynczych członów przez odbyt. Bardzo wiele przypadków zakażenia tym gatunkiem ma zdaje się dwojaką przyczynę, po pierwsze rozpowszechnione spożywanie świeżego mięsa wołowego, a po drugie większą plastyczność pasożyta tj. zdolność rozwoju w różnych osobnikach. Prócz tego niewielki wągier jest bardzo podobnym do kulek tłuszczu w tkance mięśni prążkowanych, dzięki czemu trudno go nadzwyczaj dostrzec,
W Abisynii, gdzie zamożniejsza ludność spożywa duże ilości surowego mięsa, zakażenie jest bardzo częste. Rozwój wągra u bydła trwa 3-6 miesięcy i wągier osiąga wielkość owalnego pęcherzyka dochodzącego do 8 mm w osi długiej. Najczęściej atakowane są mięśnie żujące, mięśnie języka, przeponę i mięsień sercowy.
