Tasiemiec karłowaty
Tasiemiec karłowaty jest małym robakiem. Długość tasiemca karłowatego waha się od 2,5 cm do 5 cm. Jest to bardzo niebezpieczny pasożyt, bo prawie nigdy nie występuje pojedynczo, zawsze działa w dziesiątkach, a nawet setkach osobników pasożytujących w jelicie cienkim człowieka. Zakażenie tym tasiemcem następuje przez kontakt z człowiekiem już zakażonym i występuje głównie u dzieci, znacznie rzadziej u dorosłych. Zakażenie może występować sporadycznie lub pod postacią małych, ograniczonych do rodziny lub zbiorowisk zamkniętych (domy dziecka, klasy szkolne), epidemii.
Objawy kliniczne nie są charakterystyczne i ograniczają się do objawów niestrawności, a więc do wolnych, częstych stolców, wymiotów.
Cysticerkoid
Hymenolepis diminuta (syn. Taenia diminuta). Tasiemiec ten żyje w jelicie cienkim szczurów i myszy i tylko wyjątkowo spotyka sią u człowieka. Osiąga około 60 cm długości, poszczególne człony są w stosunku i o długości bardzo szerokie. Cysticerkoid żyje w różnych owadach np. w pchle myszy. Człowiek zakaża się, o ile cysticerkoid dostanie się do przewodu pokarmowego człowieka np. przez spożywanie pokarmów, do których mają dostęp myszy i szczury. Człowiek jest jednak tylko wyjątkowym żywicielem ostatecznym tego gatunku, tak, że często pasożyty samorzutnie opuszczają nasz przewód pokarmowy.
Hymenolepis diminuta – Cykl rozwojowy
Hymenolepis nana
Hymenolepis nana (syn. Taenia murina, nana), Tasiemiec karłowaty jest jak i poprzedni gatunek pasożytem jelit szczurów i myszy. Czasami jednak ulega zakażeniu i człowiek. Dzieci ulegają daleko łatwiej zakażeniu niż dorośli. Być może, że i u gryzoni i u człowieka żyją odrębne fizjologicznie rasy, dzięki czemu nie zawsze udaje się zakazić myszy postacią żyjącą u człowieka i przeciwnie. Tasiemiec karłowaty jest najmniejszym gatunkiem żyjącym u człowieka, gdyż długość jego wynosi zaledwie 10-30 mm. Główka posiada cztery przyssawki i rostellum z haczykami. Najczęściej zakażeniu ulegają dzieci, które wraz z pokarmem zanieczyszczonym przez myszy mogą wprowadzić onkosfery do swego przewodu pokarmowego Z chwilą zakażenia z zewnątrz tym gatunkiem tasiemca może już w dalszym ciągu następować samozakażenie onkosferami, dzieje się to mianowicie w ten sposób, że u żywiciela tj. człowieka z dojrzałych i nadtrawionych członów onkosfery wnikają do wypukleń błony śluzowej jelita cienkiego czyli tzw. kosmków, gdzie przechodzą przez stadium larwalne zwane cysticerkoidem. Dojrzała larwa przebija się znów z kosmków do światła jelita i rozwija się w dojrzałego tasiemca, który żyje stosunkowo bardzo krótko, bo zaledwie tylko kilka dni. W porównaniu z tak długowiecznym tasiemcem, jakim jest tasiemiec bruzdogłowy, który może żyć w jelicie człowieka wiele lat, tasiemiec karłowaty ma rzeczywiście długość życia bardzo ograniczoną. Ponieważ jednak ten sam żywiciel ulega ciągłemu samozakażeniu będąc równocześnie żywicielem formy dojrzałej i larwy, organizm jego bez przeprowadzenia odpowiedniej kuracji może przez długi czas zamieszkiwać ten gatunek pasożyta. Nie przestrzegając czystości i higieny jedna osoba może być źródłem zakażenia dla innych. Zazwyczaj pasożyt ten nie wywołuje żadnych objawów chorobowych. O ile jednak ilość tasiemców w jelicie jest dość znaczna powodują one bóle, biegunki a nawet występują zaburzenia ze strony systemu nerwowego.
Tasiemiec karłowaty cykl rozwojowy
