Dicrocoelium dendriticum – Motyliczka wątrobowa
Wywołuje chorobę zwaną dikroceliozą. U żywiciela ostatecznego żyje w przewodach żółciowych. Zwykle nie atakuje człowieka.
Rozpoznanie polega na zbadaniu kału metodą sedymentacji. Preparaty stosowane w leczeniu zarażenia motylicą wątrobową nie dają zadowalających rezultatów.
Motyliczka wątrobowa – Pasożytnicza przywra
Motyliczka wątrobowa (Dicrocoelium dendriticum). Pasożytnicza przywra. Kształtu lancetowatego, z charakterystycznym gładkim oskórkiem. Jest mniejszą przywrą od motylicy wątrobowej (4-14 x 1,5-2,5 mm). Wydalane przez nią jaja są ciemniejsze i mniejsze od jaj F. hepatica. Motyliczka wątrobowa w odróżnieniu od poprzednio omówionej ma dwóch żywicieli pośrednich. Pierwszym jest ślimak lądowy należący do rodzajów Zebriiia, Cionella, Helicella, Torąuilla, który zaraża się, zjadając jaja zawierające miracidium. W jego jelicie larwa wykluwa się i wędruje do trzustko-wątroby, gdzie przekształca się w sporocystę. Sporocysta rozmnaża się partenogenetycznie, dając kolejne pokolenie sporocyst, a potem cerkarie. Cerkarie dostają się do jamy płucnej ślimaka, a następnie są usuwane z jego organizmu ze śluzem. Są zjadane razem z roślinami, na których się osadzą, przez mrówki rodzaju Formica fusca, F. gagates, F. rufibarbis. Mrówki chętnie zjadają cerkarie. W organizmach mrówek wędrują do zwojów pod przełykowych. Wpływają na ich zachowanie powodując, że mrówki wchodzą na szczyty źdźbeł traw, co zwiększa szanse zarażenia następnego żywiciela. W postaci metacerkarii są zjadane razem z trawą przez przeżuwacze. Incystują się i przekształcają w inwazyjne metacerkarie (po 38-56 dniach). Okres prepatentny trwa od 64-69 dni. Dikrocelioza w przeciwieństwie do choroby motyliczej, występuje przede wszystkim w tych fermach, które korzystają z siana i trawy pochodzącej z łąk suchych. Przebieg choroby i obraz kliniczne są bardzo podobne do występujących w fasciolozie. Niekiedy w czasie wędrówki larw z krwią, mogą one zabłądzić do mięśni kończyn tylnych i wywołać ich porażenie.
